Sara Trentini: "Het wereldkampioenschap trials? Ik wilde het al winnen sinds ik vier jaar oud was."

Er komt een punt waarop sport niet langer de som van gebaren is, maar een taal wordt. In 2025, in Trial2 Women, wordt die taal gesproken door Sara Trentini: evenwicht, controle, heldere beslissingen onder druk. Met dezelfde concreetheid en andere overeenkomsten die Dorothea Wierer populair maakten in biatlon. Een "kleine" sport die toewijding, resultaten, methodiek en het vermogen om je project eenvoudig te beschrijven vereist , en die een nieuw publiek aanspreekt in een technische discipline. Haar "day after" is geen catwalk, maar een werkblad met aantekeningen over bandenspanning, wrijving en mogelijke lijnen. De dag na het winnen van de titel? "Nee, niets bijzonders: de volgende dag was gewoon zoals elke andere. Misschien omdat ik het verwachtte, wist ik dat ik het vroeg of laat zou halen, " zegt ze. Ik herinner me nog dat ik op vierjarige leeftijd zei dat ik het wereldkampioenschap trials wilde winnen. Ik was een tijdje gestopt met racen; toen ik weer op de fiets stapte, besefte ik dat ik sterker was geworden. Ik deed het voor mezelf: ik hoefde niemand iets te bewijzen.

Met een voorsprong aankomen in de Britse finale helpt, maar het is niet genoeg. Trials geven en nemen met dezelfde snelheid: "Als het de laatste race is, is het beter om vooraan te liggen, zelfs als de spanning voelbaar is", legt hij uit. Rekenen is nooit secundair: " In trials zijn er elke dag 20 punten per ronde te verdienen, dus 80 per weekend : de marge was er wel, maar niet genoeg om te beheren. Na de eerste dag groeide de voorsprong en besefte ik dat het wereldkampioenschap van mij kon zijn. Ik had graag met een overwinning geëindigd, maar dat is prima." Zijn management bestaat uit een constante debriefing: ademhalen, de zones visualiseren en het overbodige weglaten, want het echte geheim is om ruis te verwijderen totdat je alleen nog overhoudt wat je helpt beslissen .

Samenwerken met 'begeleider' Valter is een gedeeld ritueel: observeren, kiezen, bevestigen. " We bepalen de lijn die het beste bij mijn rijstijl past en we veranderen daar meestal niet van . Zelfs in de tweede ronde probeer ik op dezelfde plekken in te halen. Mijn stijl is niet van de nieuwste generatie: ik beweeg de motor nauwelijks zijwaarts en ik kies zeker niet voor een inhaalmanoeuvre alleen maar omdat iemand anders daar al is ingehaald." De eerste ronde is een risicokaart – echte grip versus waargenomen grip, tijden, realistische nulpunten – en de tweede ronde is een synthese: strakkere lijnen, kortere koppeling waar nodig, die 'intelligente voet' die je behoedt voor een grote fout wanneer de raceberekeningen dat voorschrijven . "Ik houd de straffen niet bij; Valter wel, hij weet alles. We beslissen samen of er ruimte is om voor nul te gaan door een risico te nemen, of om een ​​veiligheidsvoet neer te zetten."

Techniek is geen fetisjisme, het is functionaliteit. Een paar gerichte veranderingen: een verfijnde vering, specifiek afgestemd op het gewicht , en bovenal een zwaarder vliegwiel: een oplossing uit het verleden , toen trialbikes veel vermogen bij lage toerentallen hadden en de koppeling minder werd gebruikt, met de focus op vermogensafgifte. " Mijn stijl komt uit een ander tijdperk, maar het werkt natuurlijk wel ." Consistentie tussen afstelling en stijl vermindert mentale vermoeidheid en maakt de geest vrij voor finetuning: de aandacht verleggen van de fiets naar hoe je erop rijdt.

Zelfs de plek waar je traint, vormt de ruiter. Haar thuisgebied, Borilli Park in Pietramurata, is een meedogenloze sportschool: losse stenen, een mix van aarde en rotsen, droog en nat in dezelfde halve dag. "Ik had hierin een voordeel: ik hoefde alleen maar van huis te gaan om te trainen, zonder vervoer te regelen . Borilli Park ligt in Pietramurata, en de naam zegt al veel over het terrein. Losse stenen zijn overal: dit is waar ik heb getraind en waar ik het verschil kan maken." Hier ontwikkelde Sara haar anticipatie- en inertiemanagement: aanvoelen wanneer de voorkant "zweeft" en een andere energie van het lichaam vraagt, van tevoren begrijpen waar de grip eindigt en de lijn kiezen met een veiligheidsmarge .

Haar sportgeschiedenis bevat ook een familiehoofdstuk dat archief en moed uitstraalt: zijspanwedstrijden in de jaren 80 (toen deze variant populair was in Noord-Europa en er zelfs een Italiaans kampioenschap bestond). "Ik heb ooit in de zijspan gereden waarmee mijn vader racete. Ik heb geprobeerd zowel te rijden als als passagier mee te rijden, maar alleen op een open plek, zonder obstakels. Het is moeilijk voor te stellen hoe ze over trappen en muren reden... maar de foto's zijn indrukwekkend . De foto die me het meest raakte, was in Monza, in de steile bocht: ze stonden bovenaan, en de passagier, mijn vader, hield de zijspan aan de grond vast en trotseerde de zwaartekracht." Het is het verleden dat een heden verklaart: het idee dat controle voortkomt uit vertrouwen en een gedeelde balans, niet uit risico.

Haar identiteit als atlete coëxisteert met die van haar moeder zonder concessies te vragen. De weken zijn een eerlijke wisselwerking: training, familieverplichtingen, momenten gewijd aan de uitdaging . "Hij stapte op anderhalfjarige leeftijd op een motor en nu doet hij ongelooflijke dingen, dingen die zelfs ik niet kan," zegt ze over de zesjarige Sebastian. Het is moeilijk voor te stellen dat hij zich niet aangetrokken zou voelen tot twee wielen: haar moeder werd nummer één in de Trial2 voor vrouwen, haar vader, Alex Salvini, was wereldkampioen enduro in 2013 . "Maar de opties zijn niet alleen enduro, trial of cross (naast het familiepark is er ook een circuit waar het wereldkampioenschap motorcross wordt gehouden): hij heeft een oom (Elia Sammartin) die supermotardrijder is, en op Borilli Park zijn we ook bezig met de aanleg van een kartbaan. Hij beslist wel wanneer het zover is: voorlopig is het een sport die hij af en toe speelt. Soms voetbalt hij... Ik had liever een zoon gehad die niet van voetbal hield, maar het belangrijkste is dat hij sport ." Hier komt Wierers echo goed van pas: een complexe discipline overbrengen zonder steriele druk, de eerste ervaring toegankelijk en plezierig maken, is wat de basis echt verbreedt.

Diezelfde filosofie wordt een zakelijk project met Ride&Flow, een format dat technische progressies combineert met lichaamswerk – ademhaling, isometrie, proprioceptie – om stabiliteit en helderheid te herstellen. Trials en yoga. "Het is een idee dat ik samen met mijn vriendin – ook Sara genaamd – heb ontwikkeld, omdat we ervan overtuigd zijn dat het lichaamsbewustzijn dat yoga biedt grote voordelen biedt aan trialrijders. Maar niet alleen dat: in elke motorsportdiscipline is het leren omgaan met je lichaam essentieel. We hadden een eerste evenement gepland in juni, maar met dit seizoen als dit, gaf ik er de voorkeur aan om me te concentreren op het wereldkampioenschap. We zullen ons snel organiseren." Het doel is niet alleen om sterke atleten te ontwikkelen, maar ook om een ​​competente basis te creëren : open dagen, legale ruimtes waar ze kunnen proeftrainen, getrainde instructeurs, kleine groepen, realistische progressies en formats die echt ontworpen zijn voor beginners.

De modellen vertellen een visie, meer dan een podium. " Als vrouw is mijn rolmodel Laia Sanz, een natuurkracht die vaak op gelijke voet met mannen heeft gestreden : uitzonderlijk in trials en zeer goed in de Dakar. Bij de mannen is het onmogelijk om niet gefascineerd te zijn door Toni Bou. Maar eerlijk gezegd is de coureur die ik het meest bewonder mijn vader : ik zag hem enthousiast en ontroerd toen ik terugkwam van de laatste race in Groot-Brittannië." Op technologisch vlak staat het elektrische thema op haar radar, maar zonder slogans: ze zal het aanpakken met specifieke tests en overdraagbaarheidscriteria (vermogensafgifte, motorrem, massa, koppelingsmanagement), want ook hier geldt maar één regel: evalueer op het veld voordat je oordeelt.

Uiteindelijk is haar 2025 een praktische handleiding voor moderne trials: je eigen lijn kiezen in plaats van die van anderen na te jagen; complexe beslissingen vereenvoudigen met robuuste routines; je geest én je handen trainen; techniek gebruiken om beweging te openen, niet om muren op te trekken. Atleet, vrouw, moeder, ondernemer: rollen die elkaar optellen, niet opheffen. Overwinningen komen en gaan, maar de methode blijft: daar heeft Sara Trentini al de volgende steen gelegd – met dezelfde helderheid waarmee Dorothea Wierer de biatlon uit het stadion heeft gehaald, door eenvoudig te spreken, zonder te trivialiseren.